Οι υαλοπίνακες, τα γνωστά σε όλους μας τζάμια, αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους παράγοντες εξοικονόμησης ενέργειας σε ένα κτίριο.

Οι υαλοπίνακες δεν είναι τίποτα άλλο από τις λεπτές διάφανες επιφάνειες από γυαλί ή ακρυλικό που τοποθετούνται στα ανοίγματα ενός κτιρίου. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των σύγχρονων κτιρίων και έχουν επηρεάσει σημαντικά την αρχιτεκτονική τους από την ανακάλυψη τους μέχρι και τις μέρες μας. 

Το νέο κτίριο για το μουσείο Ολοκαυτώματος στο Λος Άντζελες, Los Angeles Museum of the Holocaust (LAMOTH),σχεδιασμένο από τους Belzberg Architects, είναι κτισμένο σε ένα δημόσιο πάρκο, προσκείμενο στο υπάρχον μουσείο Ολοκαυτώματος του Λος Άντζελες, το Los Angeles Holocaust Memorial. Βασικό στοιχείο στο σχεδιασμό του νέου μουσείου ήταν η ένταξη του στον περιβάλλοντα χώρο του πάρκου.

Το νέο μουσείο βυθίζεται μέσα στο έδαφος, επιτρέποντας στην μορφολογία του εδάφους του πάρκου να συνεχιστεί πάνω από την οροφή της κατασκευής.  Υπάρχοντα μονοπάτια του πάρκου χρησιμοποιούνται ως συνδετικά στοιχεία της ροής των πεζών του πάρκου με τη νέα κυκλοφορία των επισκεπτών του μουσείου. Τα μονοπάτια συνεχίζουν στην πράσινη οροφή του κτιρίου σχηματίζοντας μια διαμόρφωση που συνεχίζει την φυσική μορφολογία του εδάφους.

Στο μουσείο χρησιμοποιείται η ίδια παλέτα υλικών με αυτή του Pan Pacific Park, και έτσι μπλέκονται οι αποχρώσεις και οι υφές του μπετόν και της βλάστησης στα δυο σημεία δημιουργώντας μια ενιαία εικόνα. Η όψη του μουσείου η οποία δημιουργείται, είναι διακριτική και εντάσσεται ομαλά στο τοπίο.

Το μουσείο αναδύεται από το έδαφος σαν ένας ενιαίος καμπύλος συμπαγής τοίχος, που χωρίζεται και χαράζει το έδαφος για να διαμορφώσει την είσοδο.

Η είσοδος στο κτίριο έρχεται σε αντίθεση με την ατμόσφαιρα του πάρκου. Η είσοδος στο πάρκο συνοδεύεται με την παρουσία θορύβου, και έντονης ανθρώπινης κίνησης, που συνεπάγεται η δημόσια χρήση του πάρκου. Καθώς το κτίριο βυθίζεται κάτω από το έδαφος, διασχίζοντας κανείς τη μακριά ράμπα εισόδου, χάνει σταδιακά αυτή την οπτική και ακουστική σχέση με την έντονη εικόνα του πάρκου, και εισέρχεται σε ένα κτίριο, όπου διαμορφώνεται από διαδοχικούς χώρους απομόνωσης στους οποίους εκτίθενται τα φωτογραφικά ντοκουμέντα του μουσείου. Καθώς ο επισκέπτης εισέρχεται στο εσωτερικό του κτιρίου, περνάει από διαδοχικά δωμάτια στα οποία το φως γίνεται πιο χαμηλό, και καταλήγει στο τέταρτο δωμάτιο που ονομάζεται  «Στρατόπεδα Συγκέντρωσης», το οποίο έχει χαμηλή οροφή και είναι γεμάτο οθόνες στο μέγεθος ενός notebook, που επιτρέπουν τη θέαση τους από έναν επισκέπτη κάθε φορά. Είναι το πιο ατμοσφαιρικό, σκοτεινό και απομονωμένο μέρος του κτιρίου. Με αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην ατμόσφαιρα του πάρκου και του κτιρίου, δίνεται έμφαση στην εμπειρία του εσωτερικού του κτιρίου. Οι επισκέπτες εξερχόμενοι από το μουσείο φτάνουν στο επίπεδο του υπάρχοντος μνημείου, ξανασυναντούν το φυσικό φως και ξαναβρίσκουν την οπτικοακουστική σχέση τους με το πάρκο.

Σχεδιασμένο και κατασκευασμένο με sustainable συστήματα και υλικά, το μουσείο LAMOTH έχει πολλές πιθανότητες να λάβει τη Χρυσή Πιστοποίηση (LEED Gold Certification) από το Αμερικάνικο Συμβούλιο Πράσινης Δόμησης (US Green Building Council).

Μπορούν τα παράθυρα να συσσωρεύουν ενέργεια, και παράλληλα να συμβάλλουν στην ψύξη ή τη θέρμανση του εσωτερικού των κτιρίων; Η απάντηση έρχεται από το Βαντούζ, την πρωτεύουσα του Λιχτενστάιν στην εκπομπή Futuris στο euronews.

Μοιάζει με συνηθισμένο κοντέινερ, αλλά δεν είναι. Αυτό οφείλεται σε αυτά τα παράθυρα που έχουν καλυφτεί με ειδικά υγρά. Η εξωτερική επιφάνεια του παραθύρου με αυτόν τον τρόπο είναι σε θέση να συλλέγει την ηλιακή ακτινοβολία και να τη μετατρέπει σε ενέργεια και το εσωτερικό του παραθύρου συμβάλλει στην αλλαγή της θερμοκρασίας μέσα στο κοντέινερ.

Τα παράθυρα τροφοδοτούνται με ένα ειδικό υγρό που μπορεί να βαφτεί. Μετατρέπονται έτσι σε ένα ενεργό εργαλείο για την εξοικονόμηση ενέργειας.
Και όχι μόνο.

Για την Αν Σοφί Ζαπφ, αρχιτέκτονα στο Πανεπιστήμιο του Λιχτενστάιν και συντονίστρια του ευρωπαϊκού προγράμματος Fluidglass: «Τα παράθυρα μπορούν να παράσχουν σκίαση, έτσι ώστε να προστατεύουν από τις ακτίνες του ήλιου. Επίσης,συμβάλλουν στην θέρμανση ή την ψύξη του εσωτερικού. Και μπορούν να μετατραπούν σε ηλιακούς συλλέκτες. Απορροφούν την ηλιακή ακτινοβολία και τη χρησιμοποιούν για την κατανάλωση ενέργειας στο εσωτερικό του κτιρίου».

Σε ιδανικές συνθήκες κάθε παράθυρο μπορεί να παράγει έως και 1 κιλοβάτ ενέργειας ανά ώρα (1 KWh).

Το υγρό μέσα στο παράθυρο είναι ένα μείγμα από νερό, αντιψυκτικά και μαγνητικά σωματίδια. Οι επιστήμονες λένε ότι η κύρια πρόκληση ήταν να εξασφαλιστεί η μακροπρόθεσμη σταθερότητα του.
Γι αυτό αναζήτησαν σωματίδια με πολύ ακριβή χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα με τον Ντάνιελ Γκστόλ, μηχανολόγο μηχανικό στο NTB :« Τα σωματίδια δεν θα πρέπει να συγκολλιούνται, δεν πρέπει να σχηματίζουν ομάδα. Δεν θα πρέπει να παραμένουν για μεγάλο διάστημα στο παράθυρο, αλλά θα πρέπει να παραμένουν μέσα σε υγρό και, αν χρειαστεί, θα πρέπει να είναι εύκολο να φιλτραριστούν».

Είναι επίσης απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι το υγρό θα εγχυθεί μέσα στα παράθυρα με ασφαλή, ομοιογενή και αποτελεσματικό τρόπο.

Οπως εξηγεί ο Στέφαν Φρέι, μηχανολόγο μηχανικό, NTB:« Η κύρια δυσκολία για μας ήταν να βρούμε το σωστό τρόπο λειτουργίας. Το γυαλί δεν πρέπει να λειτουργεί υπό πίεση, διότι στην περίπτωση αυτή θα παραμορφωθεί με την πάροδο του χρόνου, και δεν θα είχαμε την συνήθη κατανομή των σωματιδίων στο γυαλί . Αυτό σημαίνει ότι η όλη διαδικασία θα πρέπει να λειτουργεί υπό χαμηλή πίεση. Ως εκ τούτου, το κύκλωμα αλλάζει από υπερβολική πίεση σε χαμηλή πίεση ».

Εξελιγμένα υπολογιστικά μοντέλα είναι επίσης αναγκαία για να καθοριστεί σε ποιο βαθμό και υπό ποιες προϋποθέσεις, τα παράθυρα μπορούν να ρυθμίσουν καλύτερα τις θερμοκρασίες στο εσωτερικό.

Για την Λόρα Μπάουμγκαρτνερ, πολιτικό μηχανικό στο Πανεπιστήμιο του Λιχτενστάιν: «Επιβεβαιώσαμε ότι δεν χρειάζεται κανένα επιπλέον σύστημα θέρμανσης ή ψύξης, όπως για παράδειγμα ένα κλιματιστικό ή μια θερμάστρα. Αυτό είναι ένα από τα σημαντικά πράγματα που καθορίσαμε στον υπολογιστή. Τώρα θα πρέπει τα πορίσματα να επικυρωθούν μέσω πραγματικών δοκιμών στο κοντέινερ».

Οι δοκιμές, που έγιναν στο Βαντούζ το χειμώνα και στην Κύπρο το καλοκαίρι, θα δείξουν αν τα παράθυρα είναι πράγματι σε θέση να θερμάνουν ή να ψύξουν το χώρο μέσα στο κοντέινερ.

Περιμένοντας τα αποτελέσματα, οι ερευνητές έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται το μέλλον. «Αναμένουμε ότι η κύρια εφαρμογή θα μπορούσε να είναι σε πολυώροφο κτίριο γραφείων με υψηλό ποσοστό επιφάνειας γυαλιού στην πρόσοψή του. Ωστόσο θα πρέπει να βρούμε λύσεις, καθώς ο άνεμος δυσκολεύει την κάλυψη κτιρίων με μεγάλες γυάλινες επιφάνειες. Τέλος πάντων τα μεγάλα κτίρια γραφείων είναι ο κύριος στόχο μας, καθώς οι μεμονωμένες κατοικίες έχουν μικρότερη επιφάνεια γυαλιού, και για να είναι αποτελεσματικό, το σύστημά μας χρειάζεται όσο το δυνατόν περισσότερη γυάλινη επιφάνεια».

Τι θα λέγατε για ένα δεντρόσπιτο χωρίς το δέντρο; Η γιαπωνέζικη αρχιτεκτονική εταιρεία UID έχει να σας προσφέρει ακριβώς αυτό!

Με τον τίτλο +node, το κέδρινο σπίτι των 115 τετραγωνικών μέτρων βρίσκεται στην καρδιά του δάσους και έχει υπέροχη θέα σε μια καταπράσινη επικλινή δασική έκταση στη νότια Ιαπωνία. Το οίκημα αποτελείται από δύο τεράστια ατσάλινα πλαίσια κάθετα τοποθετημένα μεταξύ τους. Το πλαίσιο που βρίσκεται από κάτω κρατάει τον επάνω όροφο σε ένα ύψος 10 μέτρων από το έδαφος, ενώ ένα τετράγωνο άνοιγμα στην άκρη του πλαισίου επιτρέπει στα δέντρα να μεγαλώνουν μέσα από το οίκημα!

Οι δημιουργοί της σχεδίασαν την κατοικία εξ ολοκλήρου από ξύλο, ώστε να προσαρμόσουν το κτίσμα αρμονικά στη δασική περιοχή. Γραφείο, κουζίνα, τραπεζαρία και σαλόνι βρίσκονται στον επάνω όροφο, ενώ στο κατώτερο επίπεδο βρίσκεται η κρεβατοκάμαρα και το παιδικό δωμάτιο. Φεγγίτες και μεγάλα τζάμια προσφέρουν τη θέα του τοπίου και γεμίζουν το εσωτερικό με φυσικό φως. Στο τέλος της ορθογώνιας προβολής, οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν ορθογώνια ανοίγματα για να επιτρέπουν στα δέντρα να μεγαλώνουν μέσα από τη δομή.

Οι σχεδιαστές του ισχυρίζονται πως το έργο τους και η τοποθεσία βρίσκονται στο κομβικό σημείο σύνδεσης φύσης και ανθρώπου, και δε διαφωνούμε!

Πηγή: 4green.gr

Μεταξύ των τελευταίων έργων της Zaha Hadid, της παγκοσµίως γνωστής Αρχιτέκτονος (Ιρανικής καταγωγής) είναι το νέο Μέγαρο Πολιτισµού της πρωτεύουσας Μπακού του Αζερµαϊτζάν, το οποίο φέρει το όνοµα του Προέδρου της χώρας, Geidar Aliev. Η πρωτότυπης σχεδίασης αίθουσα συναυλιών του µεγάρου που παρουσιάζεται στην συνέχεια, χαρακτηρίζεται από απαλές αρµονικές γραµµές και είναι πλήρως επενδεδυµένη µε φυσικό ξύλο.

Το κέλυφος του κτιρίου περιλαµβάνει αρκετές επιφάνειες διαφωτίστων υαλοτοίχων για την ελαχιστοποίηση των αναγκών σε τεχνητό φωτισµό κατά την διάρκεια της ηµέρας. Η αίθουσα των συναυλιών, χωρητικότητος 2.000 ατόµων, είναι ίσως το πιο ενδιαφέρον τµήµα του συγκροτήµατος.

Οι επιφάνειές της είναι ασύµµετρες και συνεχείς, χωρίς να υπάρχει εµφανής διαχωρισµός µεταξύ οροφής, τοίχων και δαπέδου. Όλες οι επιφάνειες είναι καλυµµένες µε φυσική ξυλεία, το δε ακουστικό αποτέλεσµα είναι εξαίσιο. Οι εργασίες κατασκευής του συγκροτήµατος έχουν προχωρήσει σηµαντικά και σύντοµα αναµένονται τα επίσηµα εγκαίνια.