Πρόκειται για κτίριο μικτής χρήσης, με καταστήματα εστιατόρια, καφέ και κατοικίες και βρίσκεται στη πολιτεία της Φλόριντα, σε μια μικρή πόλη που θα τη χαρακτηρίζαμε “πολύ αμερικάνικη”. Είναι ένας χώρος 20.000 τετραγωνικών μέτρων, με εσωτερική αυλή και πλατεία 1.500 τετραγωνικών μέτρων.
Θα στεγάζει εστιατόρια, καφέ, γυμναστήριο, γραφεία και χώρο εκδηλώσεων, καθώς και 40 διαμερίσματα και loft, 15 διαμερίσματα βραχυπρόθεσμης μίσθωσης, πισίνα και χώρο στάθμευσης. Η πολιτεία εκεί, σου δίνει πολύ συγκεκριμένο brief. Δεν μπορείς να σχεδιάσεις σε οποιοδήποτε αρχιτεκτονικό στυλ θέλεις. Αυτό το στυλ είτε θα κάλυπτε τρεις δυνατότητες: το French-Creole, Meditarennean Revival, Cuban Architecture. Aυτή η πόλη έχει όλα αυτά τα στυλ. Πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό οικοδομικό τετράγωνο για την πολιτεία”.
Και συμπληρώνει η Ελληνίδα αρχιτέκτονας: “Έπρεπε να επιλέξουμε ανάμεσα στα τρία. Στο τέλος καταλήξαμε ότι δεν θέλουμε να περιοριστούμε. Δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε σε ένα, ήταν πολύ μεγάλη η κλίμακα. Είδαμε τις προτάσεις που είχαν κάνει στο παρελθόν οι προηγούμενοι ιδιοκτήτες και δεν μας άρεσε καμία. Ήταν πολύ απρόσωπες και ψυχρές. Και σκεφτήκαμε: γιατί να μη δομήσουμε ένα οικοδομικό τετράγωνο που να έχει όλα τα στυλ που συναντάς στην περιοχή; Αυτό θα του δώσει μια ιστορία, κάτι το οποίο δεν το κάνει “καινούργιο” αλλά του επιτρέπει να ενσωματωθεί στο σύνολο. Θα μειώσει την κλίμακα του αφού είναι κάτι που δεν κτίστηκε όλο μαζί, αλλά τμηματικά. Θέλαμε επίσης να το ανοίξουμε, να το “σπάσουμε”, να το κάνουμε προσβάσιμο σε όλους. Να το απολαμβάνει ο περαστικός και να μπαίνει μέσα σε αυτό”.
Έτσι στην καρδιά του δημιουργήσαν μια αυλή η οποία και καλύπτει τα περισσότερα τετραγωνικά του έργου στην οποία μπαίνει άπλετο το φως. Δημιουργήσαν ένα κήπο εσωτερικά του κτιρίου. “Κλιμακώσαμε πάρα πολύ τα ύψη του κτιρίου. Ο ένας δρόμος που βλέπει το έργο έχει ένα πάρκο, οπότε εκεί κάναμε χαμηλά τα ύψη του. Εκεί υπάρχουν τα πιο πολλά χρώματα, που παραπέμπει σε Cuban Αrchitecture, και παίζουν με το πράσινο της φύσης. Ο άλλος είναι ο κεντρικός και πιο εμπορικός, οπότε εκεί θέλαμε να ανοίγει και να μπαίνεις μέσα, για αυτό ο φοίνικας τοποθετήθηκε στη μέση και είναι σαν μια πύλη. Εκεί το στυλ είναι το French creole και βγάζει μια ενέργεια μυστηρίου. Η πλευρά που συνδέεται με το καινούργιο κομμάτι της πόλης είναι λίγο πιο αυστηρή με λιγότερο χρώμα, αλλά κρατώντας τον χαρακτήρα. Το πιο βιομηχανικό κομμάτι είναι το πιο απλό και ψηλό, με 4 ορόφους. Σε κάθε όροφο που ανεβαίναμε κάναμε stepback δηλαδή πήραμε την έννοια της “πρασιάς” και τη μεταφράσαμε σε μπαλκόνι. Δημιουργούσαμε δηλαδή οριζόντια επίπεδα πράσινα, τα οποία υποχωρούσε το κτίριο για να χάνει το ύψος. Αποκλιμακώνουμε και την οριζόντια κλιμάκωση. Έτσι πετύχαμε το οικοδομικό τετράγωνο να αποπνέει έναν “φιλικό”, προσιτό αέρα, προσφέροντας τη μέγιστη έκθεση στον ήλιο αλλά και ελάχιστη έκθεση στον άνεμο. Ενορχηστρώνουμε τις σκιές μέσα στην αυλή με τέτοιον τρόπο, ώστε όταν κάνει ζέστη να δημιουργούνται σκιερά κομμάτια στα εστιατόρια και στα καθιστικά κομμάτια. Έγινε φιλικό προς το περιβάλλον αλλά και στον κόσμο” καταλήγει η Μαριαλένα Τσόλκα.
Η προετοιμασία
Ποια ήταν η προετοιμασία για ένα μεγάλο έργο σε μια οικονομία τελείως διαφορετική από αυτήν της Ελλάδας; Η συν-ιδρύτρια του γραφείου μας είπε: “Περπατήσαμε όλους τους δρόμους με το google earth. Η ομάδα μου ήταν ήδη εκεί και μας έστελνε βίντεο. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τα ακραία καιρικά φαινόμενα, οι τυφώνες, οι έντονες βροχοπτώσεις. Aλλά πέρα από την πρόσοψη, μέσα, τα αλουμίνια και τα υλικά κατασκευής είναι τελευταίας τεχνολογίας εγκεκριμένα από τους αμερικάνικους οργανισμούς και ταυτόχρονα τα πιο ανθεκτικά που μπορεί να βρει κανείς”.
Το στυλ
Στη Μαριαλένα Τσόλκα αρέσει να έχει την ίδια αισθητική, αλλά όχι απαραίτητα και το ίδιο στυλ: “Ένας λόγος που έχω επιλέξει το επάγγελμα του αρχιτέκτονα είναι επειδή είναι ό,τι πιο κοντινό σε αυτό του ηθοποιού. Ζει σενάρια. Κι εγώ προσαρμόζομαι στα διαφορετικά σενάρια κρατώντας μια δικιά μου αισθητική αλλά όχι δικό μου στυλ. Και μεταφράζω το κάθε στυλ με το δικό μου μοναδικό τρόπο. Ζω κάθε σενάριο με τις αξίες και την προσέγγιση που μένουν ίδια” συμπληρώνει. Τους ρωτήσαμε αν υπάρχει κάποιο στοιχείο που να μαρτυρά την ελληνική ταυτότητα τους: “Το συναίσθημα. Αγαπήσαμε το έργο. Είχαμε επίσης, μεγαλύτερο ρομαντισμό και σχέση με τη φύση, τις υλικότητες και το χρώμα”.
www.tsolka.com
